مرحوم مشت حبيب يكي از بنيادي هاي اصيل بود. خدا رحمتش كناد!
اسم اصليش يادم نيست كه چي بود ولي احتمالا همان حبيب يا حبيب الله بايد باشه. پيرمرد باحالي بود.ساكن رديف اول كه از ته كوچه خونش ميشد چهارمي. يه مغازه خوار و بار الكي هم گوشه حياتش درست كرده بود و يه خورده خرت و پرت ريخته بود توش مي فروخت. ولي بيشتر به خاطر فروش آرد نخودچي معروف بود و بچه هاي متولد قبل از سال 67 خوب يادشون هست.
هميشه دم در مغازش مينشست و عابرا رو تماشا مي كرد. بالاخره بعد از چند سال از بنياد كوچ كرد و ساكن تهران شد. چند سالي خبري ازش نبود تا اينكه بالاخره خبر فوتش يك ماه بعد از فوتش به ما رسيد.
يادمه يه روز بچه مشت حبيب كه به شغل شريف كفتربازي مشتغل بود رفته بود بالاي تير برق كه كفترشو بياره پايين. به گفته يه نفر كه مي گفت شنيدم يهو صداي بلندي اومد "تق" و البت پسر نازنين مشت حبيبو برق گرفت و پرت كرد پايين. خدارو شكر زنده موند ولي بدجوري زخمي شده بود. اونچه كه خودم يادم هست اينه كه يه دستش شكسته بود و مدتي تو گچ بود و سرو صورتش هم زخمي بود. يه بار هم يادمه كه داشت با همون دست توي گچ از دست كسي فرار مي كرد به ما كه رسيد گير داد شما منو لو دادين كجا فرار كردم ولي ما هم كه روحمون بي خبر بود دبه كرديم و اون هم رفت.
مشت حبيب يه نوه اي داشت عينهون كلاه قرمزي! باورتون نميشه يه چشمش آبي بود يكي سبز. البته يكي از چشماش مصنوعي بود و بعد از كوچ مشت حبيب هيچ كدوم از بچه ها يا نوه هاشو ديگه نديدم.
چيز ديگه اي كه از اون خدابيامرز يادمه اينه كه به همسايه اش لقب باحالي داده بود. همسايه روبه رويي مشت حبيب مرحوم "حجت الاسلام و المسلمين محمد دشتي" بود. هروقت دشتي از قم به بنياد مي اومد مي گفت پخ پخي اومد و لقب پخ پخي رو براي مرحوم دشتي انتخاب كرده بود. حالا نمي دونم دقيقا منظورش از پخ پخي چي بود. يعني كسي كه گوسفند رو زبح مي كنه يا كسي كه آخرش هممونو پخ پخ مي كنه.
در توصيف چهره مشت حبيب بايد بگم پيرمردي بود با قدي نيمه خميده. شلوار رنگ روشن مي پوشيد و هميشه جليقه اي به تن داشت.موهاشو با حنا رنگ مي كرد. چشمهاي باريكي داشت و صداي نسبتا درشتي داشت. از اين پيرمرد لاغرا نبود و خيلي هم چاق نبود..
من شخصا در دوران كودكي به خاطر نوع تلفظ خيال مي كردم اسم مشت حبيب، مشتبيبه.
نقشه شماره 3 از بنياد